হয়, মহাশয়.

‘নাই, এতিয়া গল্প-কবিতা সকলো বাদ পৰিছে

আঁঠুৰ বিষটোও বাঢ়ি গৈছে

তোমাৰ মামীয়েযে ৰুইছিল আমগছজোপা

ধুমুহাত সেইজোপা উভালি পৰিছে৷

তেওঁতো গুচি গ’ল

কেবাবছৰো হ’ল

আমগছজোপা চাই

তাৰ ফল খাই

ভাল লাগিছিল

এতিয়া

অধিক নীৰৱতা বিয়পি পৰিছে৷

ইয়াত এটোপালো বৰষুণ নাই

খৰাং হৈ পৰিছে একেবাৰে

ভোক-পিয়াহত মানুহ মৰিছে

নক্সালীয়ে আৰু অধিক মাৰিছে

কিনো কৰিব বেচেৰা নেতাসকলে?

ইয়াত প্ৰতিজন মন্ত্ৰী ভ্ৰষ্ট

চি বি আইৰ তালাচী চলিছে

বহুতো মন্ত্ৰী লুকাইছে-লুকুৱাইছে

দিব খুৱাই-বুৱাই

সকলো কেচ বন্ধ হৈ যাব একেবাৰে৷

চকুৰ দৃষ্টি বৰকৈ কমিছে

এতিয়া পঢ়া-পঢ়ুউৱা বন্ধ হ’ব ধৰিছে৷

তোমাৰ কবিতাৰ কিতাপখন পালোঁ

লিখি দিম সমীক্ষাও

ছোৱালী এজনী আহে

পি এইচ ডি কৰি আছে

কৈ কৈ লিখুৱাই ল’ম তাইৰ হাতে ৷

বাকীনো আৰু কি ক’বলৈ আছে?

কবিতা লিখাটো বেলেগ কথা

জীৱন কটোৱা বেলেগ কথা৷”

ফোনটো থৈ দিলে তেওঁ কৈ ইমানকে ৷

মূল: অশোক লৱ (হিন্দী)

অনু: ডঃ মাখন লাল দাস