বাচ স্টপত দ্ৰৌপদী.......

বাচ স্টপত ৰৈ আছিল
আদহীয়া মহিলা৷

এখনৰ পাছত এখনকৈ বাছ আহে উপচি মানুহেৰে,
তেওঁ উঠিব নোৱাৰে
বাচৰ দুৱাৰমুখৰ পৰা উভটি আহে
কান্ধত ওলোমোৱা বেগটোকে চম্ভালে |

'এইবাৰ অহা বাচখনত তেওঁ নিশ্চয় উঠিব'
মনতে ঠাৱৰ কৰি ল'লে,
দুৱাৰমুখলৈকে ওলমি থকা ভীৰৰ মাজেৰে
হাতখন আগবঢ়াই দিলে
হেন্ডেলপাত ঢুকি নাপালে হাতেৰে
দ্ৰাইভাৰে চলাই দিলে বাচ
বাগৰি পৰিল মহিলা
গাৰ ছাল বাকলি এৰাল
চিটিকি পৰিল দূৰৈত টিফিন বাকচ ৷

থেকেচা খাই খুলি গ'ল টিফিন বাকচ
আলিবাটত চিটিকি পৰিল
দুখন শুকান ৰুটি, এডোখৰ আচাৰ
ততালিকে উঠাই ল'লে ৰুটিদুখন
ততালিকে উঠালে আচাৰ
মোহাৰি লৈ তেওঁ পুনৰ ভৰাই থলে
টিফিন বাকচত,
ভৰা বাচ স্টপত
আদহীয়া মহিলা, দ্ৰৌপদী হৈ থিয় হৈ থাকিল ৷
======================ড: মাখন লাল দাস
Translation of my my friend Ashok Lav's poem
बस स्टाप पर द्रौपदी.....अशोक लव